Wyspa Sulawesi (Celebes) - Indonezja


Odkryte w 1908 roku megality Bada Valley, ukryte w środkowym Sulawesi, to posągi rozrzucone po całym obszarze obok Parku Narodowego Lore Lindu. Te megalityczne posągi, prawie nieznane i odizolowane od reszty świata, są wykonane w różnych kształtach i rozmiarach, niektóre stoją, inne leżą na ziemi, co dodaje im tajemniczości. Niektórzy badacze spekulują, że zostały wyrzeźbione 5000 lat temu, a inni z kolei że około 1000 roku n.e. Jeszcze inni uważają, że są podobne do tych z Laosu, Kambodży czy z innych rejonów Indonezji sprzed 2 tys. lat.





Zaskakującym faktem jest, że megality z Doliny Bada nie tylko przypominają Moai z Wyspy Wielkanocnej (i Göbekli Tepe w Turcji, zwłaszcza sposób ułożenia rąk na dole posągów), ale są również całkowicie odizolowane od reszty świata. Indonezyjczycy spoza regionu prawie nie mają pojęcia o ich istnieniu. Zapytani o pochodzenie tych posągów, miejscowi wyjaśniają, że były tu od zawsze. Niektórzy uważają, że były używane w kulcie przodków lub mogły mieć coś wspólnego ze składaniem ofiar z ludzi. Inni wierzą, że te posągi odpędzają złe duchy. Jedna z legend głosi, że są to przestępcy, których zamieniono w kamień, a nawet istnieje przesąd, że posągi mogą znikać lub przemieszczać się z miejsca na miejsce. Te rzeźby są wykonane z rodzaju kamienia, którego nie można znaleźć nigdzie w pobliżu.






Ten powyżej to najbardziej znany tak zwany „Palindo”, czyli po indonezyjsku „Artysta”,  jest największy i ma 4,5 m, a najmniejsze po kilkadziesiąt centymetrów.  Niektóre z nich mają przedstawiony zarys genitaliów, co może sugerować kult płodności. Większość rzeźb została rozmieszczona pojedynczo, ale są niektóre ułożone w parach lub w małych grupkach. 







Równie tajemnicze są ogromne, solidne cylindry, nazywane lokalnie kalamby, które znajdują się również w trzech dolinach. Te kalambasy, o wysokości od 1,5m do 3m i wadze kilkuset kilogramów, są rzeźbione z poszczególnych bloków kamienia, a niektórym, ale nie wszystkim, towarzyszą kamienne wieki. Około 50–90% masy każdej kalamby to lity kamień, a górny koniec jest wydrążony, również w sposób cylindryczny. Niektóre wydrążone sekcje mają jeden poziom, podczas gdy inne mają dwa poziomy oddzielone grzbietem. Różnica w głębokości między dwoma poziomami wynosi zwykle nie więcej niż 5cm. Niektóre kalambas mają wyrzeźbione na bokach pierścienie lub zoomorficzne i antropomorficzne wzory; dotyczy to również niektórych pokrywek. Postulowano, że cylindry i spłaszczone kamienie oznaczone miseczką mogły zostać użyte do pewnego rodzaju procesu separacji minerałów, a granulowane złoto znajduje się w dużych stężeniach w otaczających obszarach. Cylindry nie byłyby przydatne do kąpieli lub pochówku z powodu ich ograniczonego rozmiaru i głębokości wewnętrznej. 









Zagadkowe indonezyjskie monolity pozostają niewyjaśnione. 

Dodam coś od siebie. Sulawesi znana również jako Celebes jest jedną z czterech Wielkich Wysp Sundajskich i była po raz pierwszy zamieszkana w czasach prehistorycznych, kiedy to wyspa prawie na pewno stanowiła część mostu lądowego użytego do zasiedlenia Australii i Nowej Gwinei przez co najmniej 40 000 lat p.n.e.

Większość obecnych mieszkańców wyspy wywodzi się z ludu Buginese lub Bugis, który jest grupą etniczną, która wyemigrowała około 2000 r. p.n.e. na tereny wokół jeziora Tempe i jeziora Sidenreng w depresji Walannae na południowo-zachodnim półwyspie Sulawesi. Cel menhirów arca był zagadką dla archeologów, ale jedna z teorii sugeruje, że zostały one wzniesione w celu uhonorowania, upamiętnienia i/lub komunikacji z przodkami. Miejscowa ludność wierzy, że posągi związane są z boginią Pahit Lidah, mityczną postacią, która zamienia w kamień mężczyzn przekraczających kodeksy moralne. Jeden posąg o nazwie Tokala'ea, jest podobno gwałcicielem, podczas gdy inny posąg o nazwie Tadulako był wieśniakiem, który ukradł ryż. Niektóre źródła sugerują, że mogą one być związane z liczącą 2000 lat kulturą w Laosie, Kambodży i innych częściach Indonezji, jednak badania dwóch kalamburów z megalitycznego stanowiska Pokekea w dolinie Besoa wskazują na zakres chronologiczny pomiędzy 766-1272 r. n.e.

Podczas drugiego końca tego okresu, region doświadczył poważnej suszy między 8 a 13 wiekiem naszej ery, która w połączeniu z możliwą aktywnością wulkaniczną i zwiększonym lokalnym zasoleniem doprowadziła tubylców do porzucenia praktyki wznoszenia megalitycznych pomników w Lore Lindu w 12 wieku naszej ery.

Niesamowite, ogromnie dziękuje za te informacje gdyż bardzo mnie zaciekawiły te monolity z wyspy Sulawesi a w internecie znalazłem zaledwie trochę informacji które powtarzały się wielokrotnie na różnych stronach/blogach. Po raz kolejny patrząc na tego typu pozostałości po dawnej ludności bardziej przymierzam się do stwierdzenia że posiadali nadludzkie ,,umiejętności" do obróbki tak twardego kamienia niż do tego że wykuwali je ręcznie przy pomocy jakiegoś prostego narzędzia przez bardzo długi czas.